Biz insanlar doğduğumuz gün ölüm için hazırlanıyor, ölüme doğru adım adım yürüyoruz.
Kimimiz bunun farkında olarak kimimiz vurdum duymazdan gelerek devam ettiriyoruz yaşamı.

Hayat acımasızdır.
Hayat hata affetmez.
Siz ne kadar çırpınırsanız çırpının, o sizi menzile doğru götürür.

Ama kendimizi unutup ölümsüzmüşcesine birbirimizle uğraşmışız hergün.
Birbirimizi boğmuşuz bir avuç dünyalık için..
E.. Ne oldu?

Dünyayı ele geçiren hâkim güçler de ölüp gitmediler mi? Dünyayı mezarlarına mı taşıdılar yoksa?
Dünya malının doyurmadığı o ağza bir avuç toprak yetmedi mi?
Ey İnsanoğlu,

Doğduğunda ölümlü bir dünyaya gönderildiğini bildiğinden ağlamaya başlamıştın, o yüzden ağlamıştın. Oysa şimdi, onu unutup birbirinizle uğraşıyorsnuz. Birbirinizi ağlatıyorsunuz.
Ölümlü insan. 

Ölümlü dünyanın en garip yolcusu… 
Gittiği yolun ayırdına varmayan yaratık… Artık bitirdin dünyayı. 
Bırakın birbirinizi de boğazlamayı da biraz da insanlığına, gideceğin yerine hazırlan.