“Şöyle bir zaman tüneline dalsam, gitsem çocukluğuma. Oradan başlayıp da yaşamımı yeniden örsem iplik iplik… Her dönemeçte durdursam yaşasam o yolu sonuna dek doya doya.. Orası bitmeden yeniden dönebilseydim diğer yollara onları da yaşasaydım…”

Yaşam böyle bir şey olsaydı Rabbim ben neler yaşardım kim bilir.

İstekleri bitimsizdir insanoğlunun. En büyük isteğimiz de galiba ölümsüzlüktür.

Ölüm olmasaydı ve insan yaşama böyle her zaman yeniden başlama şansına sahip olsaydı, kim bilir neler neler olurdu cihanda.

Düşünebiliyor musunuz?

Bir insan onlarca defa yaşama yeniden başlama şansına sahip olabilseydi. Kim bilir neler olurdu neler? Kırk, elli, altmış… yıl yaşadıktan sonra; “pardon ben bu hayatı değil, falan yılda önüme çıkan şu fırsatı tepmeyip, oradan yaşamıma devam etmek istiyorum…” diyebilseydi insanlar…

O noktadan sonra karşılaşacağı insanlar, yapacakları, edecekleri, arkadaşları, eşi, çocukları ve de tümünden farklı biri olup çıkacaktı belki de..

Bir yaşamında dürüst, mülayim, helalı-haramı, hakkı-hukuku bilen biri iken diğer yaşamında sert, gaddar, haramzade, haramî biri olur çıkardı kişi.

Bir yaşamında âlim, yaşamdan zevk almasını bilen, neyi nasıl yapacağını ölçerek tartarak yerine koyabilen biri olurdu. Diğer yaşamında cahil, yaşamayı zül gören, derbeder, dağınık biri olarak yaşamına devam edebilirdi.

Bunu her insan için düşünün… Milyarca insan milyarlarca kere yeniden yaşayabilse yaşamı…

Ama değişmeyecek bir şey olacağı kesindi.

Siz yine siz, biz yine biz olurduk..

Herkesin annesi babası aynı, doğduğu yer, sahip olduğu milliyet, ve en azından çocukluğunda yaşadığı sosyal yaşamı aynı olurdu.

Kişiye bunun seçeneği verilmezdi elbette.

Aklımıza beler geliyor neler değil mi?

O yüzden diyor ya Rabbimiz: “Bütün nefsler ölümü tadacaktır.”

Elbette böyle olmalı…

Yoksa kötü kötülüğüyle geri dönerdi yaşamının başına ve daha gaddar ve daha zalim biri olup çıkardı karşısına insanlığın.

Diğer yaşamında yapıp edemediklerinin daha şiddetlisini yapar çıkardı karşımıza.

Her zaman iyiler ezilecekti.

Her zaman haksızlık yapan zorbalar üste çıkacaktı yine..

Kimseye hesap sorulmasaydı, kimseden yaptıkları, ettiklerinin bedelini ödenmesi istenmeseydi şeytanlaşmış insanlar daha da azıtacaktı..

İyi ki ölüm var..

İyi ki hesap var..

İyi ki bir İlahî kudret üstümüzde duruyor.

Benim ki çocukluk işte..

Yaşama dair pişmanlıkları olan, yaşamını sorgulayan bir insanın fikirleşmesine sayın gitsin..