Deniz deyince kiminizin aklına “balık”, kiminizin “tatil”, kiminizin “gemi”, kiminizin “tuz” gelir. Hepsi de doğru. Ama “deniz” kelimesinin bir de mecaz anlamları var, bilirsiniz. Gelin kısaca hatırlayalım: Deniz, çokluk demektir, bolluk ve sınırsızlık demektir. “Deniz gibi malı var” ya da “deniz gibi bilgiye sahip” deriz mesela. Deniz, derinliktir, enginliktir; gönül genişliğini de, duyguların dalgalanışını da onunla anlatırız. Deniz bazen uçsuz bucaksız bir yol, bazen belirsizliklerle dolu bir girdap, bazen de çarşaf gibi bir sükûnettir. Hatta özgürlüktür; koşup oynayan çocukları bile “deniz gibi” tasvir ederiz. Peki, işin gerçeğinde kim ne ister? Balıkçılar durgun deniz ister. Rızıklarının kaynağı olan mavi suların rüzgârla, fırtınayla kabarması işlerini zorlaştırır. Gemiciler de sakin denizden yanadır; nice koca gemiler hırçın dalgalarla boğuşurken karanlık diplerde kaybolmuştur. Tatilciler deseniz, onların da gönlü dingin suda. Dalgalı denizi seven tatilci pek yoktur. Sörfçüler hariç tabii! Onlar dalgalarla dans eder ama adresleri Alanya sahilleri değil, okyanusun çılgın kıyılarıdır. Şimdi diyeceksiniz ki: “Bu deniz muhabbeti nereden çıktı?” Efendim, Alanya’da bir kitap fuarı var. Kale önündeki sahil düzlüğünde, teknelerin yanı başında, açık çadırlarda yayınevleri okurlarıyla buluşuyor. Bizim yayınevimizden çıkan bir kitap da orada sergilenince, soluğu Alanya’da aldım. Fuara sadece bir kitapla katılan tek yayınevi sanırım Liz Yayınları. O kitap da Alanya Belediye Başkan Yardımcısı Abdullah Akbaş’ın kaleme aldığı, Ahıska Türklerinin uğradıkları zulüm ve soykırımı konu edinen “Gurbette Kalan Sevda” romanı. Kitabın imza gününü bahane edip çıktım yola. “Hem tatil yaparım, biraz yüzer, güneşlenir, dinlenir öyle dönerim” dedim. Ama deniz bana nazlandı. Geldiğim günden beri sahilleri hırçın dalgalar dövüyor. Yüzmek şöyle dursun, suya ayaklarımı sokmakla yetindim. Ve böylece bu yazı doğdu. Deniz, bana yine ilham verdi. Hatta yıllar önce kaleme aldığım “Deniz” şiirimi de hatırlattı. Çünkü deniz, bazen çarşaf gibi bir huzur, bazen fırtına gibi bir hüzün, bazen de bir kitabın kapağında saklı bir hikâyedir. İşte “Deniz” adındaki şiirim:  “deniz deniz  annesinden şamar yemiş kirli saçlarını taramayan  nazlı, haylaz cici bir kız  şehlâ bakışlar ardında  uyuyan bir giz deniz bir çocuğun ellerinden daha küçük ellerini dolaştırınca üşüyen tenimde alevler yükselir fırtınalar kopar volkanlar patlar kerbela gibi kızgın içimin girift dehlizlerinde sulara yansıyan gözlerin aksi ruhları saran serin bir su sesi omuzlarından beline dökülen târumar saçlarını durmadan hâ bire hâ bire yüzüme  yüzüme vurup duran içinde koca bilmeceler gizleyen doğanın öz be öz kızı deniz ondördünü çoktan aşmış on yedisini hiç yaşamamış serpilmiş de büyümüş büyümüş de küçülmüş hâlâ hırçın hâlâ azgın sevgilisini yitirmiş  bir liseli gibi gelip-gidiyor gidip-geliyor durmadan kıyılarda deniz şu an uyuyan uyudukça büyüyen  büyüdükçe güzelleşen anlaşılmayan  kaprisleri bol  annesinden, evinden minnoş kedisinden  begonyalı balkonlarından kopan sokaklarda sürünen  koca kafalı bir kız siz bir bilseniz ah bir bilseniz o hâlâ bir çocuk ağlıyor durmadan kıyılarda saçları dağınık zülfü perişan gözleri ıslak morarmış ağzı, burnu bilmem ki acıdan mı yüreğindeki sancıdan mı taşlara vuruyor habire saçlarını ne ağıtlar yakıyor  ne ağıtlar yakıyor ah bir bilseniz!...”