500 Days of Summer çoğu kişinin sandığı gibi bir aşk filmi değil. Daha çok, bir aşksızlığın kronolojisi. Aynı masaya oturup bambaşka menülerden yemek seçen iki insanın hikâyesi. Bir tarafta aşka âşık bir adam var. Hissetmeye mecbur, bağlanmaya meyilli, hayal kurmadan duramayan biri. Kalbi hızlı atan insanların yaptığı gibi, daha başında geleceği bugüne taşıyor. Bir bakışı bir ömre, bir cümleyi sonsuzluğa çevirebiliyor. Onun için ilişki geçici bir durak değil; emek verilmiş, ailelerle tanıştırılmış, içi umutla doldurulmuş bir hayat taslağı. Diğer tarafta ise daha temkinli bir kadın. Bağı değil dengeyi önceleyen, duygularını mantığın süzgecinden geçiren biri. Aynı ayları paylaşıyorlar ama aynı hikâyeyi yaşamıyorlar. Biri için bu ilişki “şimdilik”, diğeri için “sonrası da var.” Film boyunca erkeğin gözlerinden bakıyoruz dünyaya. Onun sevinçlerini, yanılgılarını, içimize oturan suskunluklarını izliyoruz. Çünkü ayrılık olduğunda acıyı dibine kadar yaşayan hep aşka inananlar oluyor. Ama belki de doğrusu bu. Acıyı da mutluluğu da yarım yaşamamak. Çünkü insan ancak hissedebildiği kadar hayatta. Ve film sessizce şunu fısıldıyor: Sana yapılmayan, başkasına yapılabiliyor. Sana söylenen “ben böyleyim” cümlesi, sadece sana söylenmiş olabiliyor. O yüzden bazen beklentiye girmemek gerekiyor. Hayalleri, hak etmeyen kalplerle kurmamak gerekiyor. Ama işte, insan kime âşık olacağını seçemiyor. Âşık olunca nasıl dağılacağını da. Dünya, hassas kalpler için gerçekten zor bir yer. Mantıkla yürüyenlerin hayatı daha düzenli, daha sağlam görünebilir. Ama onlar, bir özlemin gecenin ortasında boğaza düğümlenen halini; bir gözyaşının insana kendini ne kadar canlı hissettirdiğini asla tam olarak bilemez. Ve belki de eksik olan tam olarak budur.