Önceden vardı ama şimdi yok.

Kimse aç yatmazdı, yemek kokar komşuya da verilirdi.

Kırık dökük de olsa oyuncağını paylaşan çocuklar vardı. Bir gülüştü belki samimiyet belki küçük bir davranıştı. Belki ayağındaki ayakkabının değeri değildi ama sıcak bir bakış sıcak bir gülüştü samimiyet.

Ne var ki elimizde şuan kalan? Gülüşler sahte, yardımlaşmalar sahte, dostluklar güvensiz ve sözler kifayetsiz.

Evet eskiler diyoruz ya yenilere güvenmek güç. ”Canım cicim balım” ardından “kendini beğenmiş ukala“ sarf edilen sözler bunlar. Yalanı yok. Herkes herkesle menfaati kadar iyi, işine geldiği gibi kötü. Evet güvenmek güç...
Bir de hiç “samimi” olmayan “kötü niyetli” insanların birbirlerini ilk fırsatta arkalarından vurmaları yok mu ama dillerinden samimiyet lafı düşmüyor. Artık samimiyet taklidi yapmaktan vazgeçin.

Samimiyet. İçtenlik. Sadelik. Neysen o olmak. Ne bir fazla ne bir eksik. Aksa AK. İşte anlayan anlar ne gereği var kendini farklı göstermeye. İnsanca yaklaşım gösteren birine farklı duygular beslemek niye? Hem de adına kardeşlik, arkadaşlık denirken. Tüm dünyayı değiştiremem ama benim dünyamda, benim hayatımda samimiyetsiz samimiyetlere yer yok.

Uzun lafın kısası, samimiyetsizliğe ve kandırmaya kendinle başlıyorsun, sonra başkalarıyla devam ediyorsun.

SAMİMİYET!

İşte bu yüzden son zamanlarda duyduğum ve herkesin ağzında olan bir kelimenin artık anlamını yitirmesi ve önemsenmemesi sahteleşmesi gerçekten çok üzücü ve bunu gördükçe üzülüyorum.

Musa ÖĞÜTÇÜ

SON ALANYA GAZETESİ İMTİYAZ SAHİBİ